Maan

T & M: Joeri Cornille

Alleen in bed, de lakens koud
Er is geen angst, er is geen berouw
Ik verander enkel voor de schijn
De klok slaat tien of elf en uit
verveling doodt de tijd zichzelf.
Ik tel en elke slag doet pijn.

Dan wordt het nacht in de kamers van onschuld
En ik voel mijn bloed koken maar ik geef niet toe
Dat het de maan is die me zo doet huilen om jou.

Er is geen weg terug, er is niet
Meer dan een verbrande brug,
Een traankanaal dwars door ons heen.
Men zegt dat dit verdriet verslijt
Maar ik ben al lang het Noorden kwijt.
Ik woel en draai er weer omheen.

Refr.

© copyright control 2005 Joeri Cornille